Το «Σκοτεινό Κελάρι» ενός φωτεινού προσώπου.

«Σκοτεινό Κελάρι»,Μαρία Τζίτζη.(Καθηγήτρια και φίλη μου)

Έχω ομολογήσει ότι η αστυνομική λογοτεχνία δεν είναι η αδυναμία μου.
Κάτι όμως παλιότερα με τα μυθιστορήματα του Ζαν-Κλωντ Ιζό, εκείνο για παράδειγμα το εξαίσιο «Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας»,κάτι πέρυσι με το δυνατό «Η Μνήμη της Πολαρόιντ» της Μαρλένας Πολιτοπούλου, κάτι τώρα με το ευρηματικό «Σκοτεινό Κελάρι» της Μαρίας Τζίτζη από τις εκδόσεις Τσουκάτου, αρχίζω να τις βλέπω τις αστυνομικές αναγνώσεις με άλλο μάτι! Όταν δηλαδή είναι καλογραμμένες, ξεφεύγουν από τα κλισέ ,δεν φλυαρούν, έχουν κοινωνικές, πολιτικές και ψυχολογικές αναφορές και η μυθοπλασία τους στήνεται προσεκτικά από τον συγγραφέα χωρίς εμείς οι ταλαίπωροι να κυνηγάμε απλώς χαζοχαρούμενα τον δολοφόνο παιδεύοντας τις σελίδες και το κεφάλι μας, τότε, ναι, γίνομαι υπέρμαχος του είδους! Η Τζίτζη είναι οινολόγος η ίδια. Φτιάχνει λοιπόν ένα περιβάλλον για την εξέλιξη της ιστορίας της που το γνωρίζει πολύ καλά άρα το περιγράφει άριστα και μου κίνησε το ενδιαφέρον από τις πρώτες κιόλας σελίδες βάζοντάς με σε έναν κόσμο που δεν τον συναντάς συχνά ως φόντο γραφής και με άμεση συνέπεια να δημιουργώ την μια εικόνα δράσης μετά την άλλη, πότε στην Σαντορίνη, πότε στο οινολογικό εργαστήριο στην Γαλλία, άλλοτε σε χρόνο παρόντος, άλλοτε πηγαίνοντάς με στις απαρχές της ιστορίας και στο παρελθόν ανθρώπων, που η συμμετοχή τους στην διαμόρφωση της πλοκής είναι πολύ σημαντική.Εναλλαγές δηλαδή ακατάπαυστες, εντάσεις, στακάτες περιγραφές των συναισθημάτων των ηρώων με βοηθητική παράθεση παλιών ιστοριών που οι πληγές που άφησαν δεν έχουν κλείσει, συνεχές μυστήριο και σασπένς χωρίς υπερβολές και λεκτικές φανφάρες σε τρεις τουλάχιστον παράλληλες υπο-ιστορίες σχέσεων των πρωταγωνιστών μέσα στην βασική, που είναι βέβαια ο εντοπισμός του τρόπου διακίνησης διαμαντιών μέσα από μεγάλες οινολογικές μονάδες και του ρόλου κάποιων αδίστακτων στο κυνήγι του χρήματος. Πίσω όμως από αυτό-και το αναγνωρίζω στην συγγραφέα ως σαφή ικανότητα - διαβλέπει ο αναγνώστης και την μοναξιά των ηρωίδων, την δύναμη ή την αδυναμία τους να σταθούν στο ύψος των εκάστοτε περιστάσεων, την κατάληξη της σχέσης τους που έτσι κι αλλιώς, όντας δίδυμες, είναι εξ ορισμού δύσκολη και περίεργη.
Ο αναγνώστης κατανοεί πώς ακριβώς χωρίζουν οι δρόμοι τους, γιατί και τι γίνεται στην ζωή της καθεμιάς,ποιές αντοχές τους χτίζονται και ποιές καταρρέουν και συμπαρασύρουν κι άλλους ,που σχετίζονται μαζί τους διότι για μια ακόμη φορά τι τα προκαλεί όλα; H ανθρώπινη φύση με τα πάθη της που ζυμώνονται σαν τους πιο σπάνιους και εκλεκτούς οίνους με προσοχή, με την υποστήριξη της τεχνολογίας και της γνώσης αλλά δεν καταλήγουν πάντα να αγγίζουν την ποθούμενη τελειότητα. Εννοείται ότι δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν αποκαλύπτω ποτέ τα κλειδιά ενός κειμένου διότι πιστεύω ότι στερώ από τον αναγνώστη την ικανοποίηση, ειδικά όταν το βιβλίο είναι καλό, να τα βρει ο ίδιος κατά την ανάγνωση. Και η Μαρία Τζίτζη-η οποία έχει γράψει ήδη ένα εξαιρετικό οινολογικό βιβλίο και επιχειρεί τώρα και πετυχαίνει να κάνει καλή, ποιοτική αστυνομική λογοτεχνία με τούτη το πρώτη της αμιγώς λογοτεχνική προσπάθεια- αξίζει να τύχει της προσοχής μας.

Βιβή Γ.