ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…

Μία ενδιαφέρουσα όσο και χαλαρή οινική βραδιά.

Ήμασταν λίγοι (6 όλοι κι όλοι) μα εκλεκτοί, με κοινό χαρακτηριστικό την βαριάς μορφής «αρρώστια» με το κρασί. Η δοκιμή δεν είχε συγκεκριμένο αντικείμενο και αυτό συνέβαλε στο να απολαύσουμε μάλλον παρά να «δοκιμάσουμε» με την αυστηρή έννοια του όρου τα κρασιά (η αλήθεια είναι ότι ακόμα περιμένω εκείνο το πτυελοδοχείο που ζήτησα στην αρχή της δοκιμής…και μάλλον τελικά δε μου έλειψε και πολύ).
Έξι ήταν και τα κρασιά που τελικά «δοκιμάσαμε» (αρχικά ήταν να δοκιμάσουμε «μόνο» πέντε), οπότε οι συνέπειες της απουσίας πτυελοδοχείου έγιναν αισθητές προς το τέλος όπου η ατμόσφαιρα έγινε κάτι παραπάνω από χαλαρή και η διάθεση χτύπησε κόκκινο.
Έξι κρασιά λοιπόν : 2 από τη Νέα Ζηλανδία, 2 από τις Η.Π.Α., 1 από τη Νότια Αφρική και 1 από την Ιταλία (το μοναδικό που εκπροσώπησε- δυστυχώς όχι επάξια- τον παλαιό κόσμο), και ένα γαλλικό τυρί (Valencay).

ΤΑ ΚΡΑΣΙΑ

Ξεκινήσαμε με το μοναδικό λευκό της δοκιμής, το SPY VALLEY RIESLING 2004 από την φημισμένη κυρίως για τα Sauvignon Blanc της, περιοχή του Marlborough της Νέας Ζηλανδίας. Πρόκειται για ένα κρασί που έχω δοκιμάσει αρκετές φορές, κυρίως από τη συγκεκριμένη σοδειά αλλά κάθε φορά καταφέρνει να με εκπλήξει ευχάριστα. Η συγκεκριμένη φιάλη επιβεβαίωσε τόσο τις δυνατότητες παλαίωσης του Riesling ως ποικιλίας, όσο και την ικανότητα του πώματος τύπου Stelvin να εξασφαλίζει στο περιεχόμενο της φιάλης μία αργή και ομαλή πορεία παλαίωσης, όπου τα τριτογενή αρώματα αναπτύσσονται σιγά-σιγά ενώ ταυτόχρονα διατηρείται η φρεσκάδα του φρούτου. Το χρώμα ήταν αρκετά βαθύ και λαμπερό κίτρινο με χρυσαφιές αποχρώσεις. Στη μύτη, πολύ ελκυστικά αρώματα κομφί λεμονιού και λάϊμ συνυπάρχουν με ορυκτά όπως πετρόλ και τριτογενή τρούφας, μελιού και κηρύθρας. Το στόμα ήταν μέσου βάρους, με αισθητή γλυκύτητα (αντίστοιχη ενός γερμανικού halbtrocken) και απόλυτα εξισορροπητική οξύτητα. Μακρά επίγευση. Πιθανά στο καλύτερο σημείο εξέλιξής του. Ο συνδυασμός με το τυρί Valencay ήταν εξαιρετικός.Βαθμός: 90/100
Δεύτερο κρασί το νοτιοαφρικάνικο BOUCHARD-FINLAYSON HANNIBAL 2007, ένα ασυνήθιστο blend ιταλικών και γαλλικών ερυθρών ποικιλιών από ένα οινοποιείο-καρπό της συνεργασίας του φημισμένου Βουργουνδού παραγωγού Bouchard με τον Νοτιοαφρικανό Finlayson. Βαθύ ρουμπινί με έντονο κεράσι, ευκάλυπτο, καμφορά και λίγα μπαχαρικά, σε ένα συνδυασμό που παρέπεμπε σε στοματικό διάλυμα, και τις χαρακτηριστικές ζωικές νότες των ερυθρών κρασιών της Νότιας Αφρικής να περιορίζονται στο φόντο. Μέσου βάρους στόμα με μαλακές τανίνες, καλό φρούτο, εξισορροπητική οξύτητα και μέσης διάρκειας επίγευση.Βαθμός: 87/100
Ακολούθησε το DUCA BORTINI DI MONTEBELLO AMARONE DELLA VALPOLICELLA 2002, από την περιοχή του VENETO της Ιταλίας. Δυστυχώς, η κακή φήμη της συγκεκριμένης χρονιάς επιβεβαιώθηκε στην πράξη: το κρασί, παρόλο τον πλούτο και την τυπική πληθωρικότητα που χαρακτηρίζει τα AMARONE, παρουσίαζε εμφανή σημάδια κούρασης.Βαθμός: 81/100
Από εδώ και μετά τα πράγματα σοβάρεψαν. Επόμενο κρασί, ένα δυσεύρετο στην Ελλάδα –ίσως και στην Ευρώπη- Pinot Noir από την περιοχή της Sonoma της California των Η.Π.Α.: HARTFORD FAMILY PINOT NOIR ARRENDELL VINEYARD, RUSSIAN RIVER VALLEY 2002. και πάλι από την -εξαιρετική για την California σε αντίθεση με την Ιταλία- χρονιά του Σκούρο ερυθρό με κεραμιδιές νύξεις, εκρηκτική μύτη με raspberry, κόκκινο κεράσι, βότανα όπως βασιλικό και μπαχαρικά, ακολουθούμενη από ένα πυκνό για την ποικιλία στόμα με πολύ πλούσιο φρούτο, βελούδινες τανίνες, εξισορροπητική οξύτητα και πολύ μεγάλης διάρκειας επίγευση. Ηδονιστικό κρασί, πιθανά στο ιδανικό σημείο εξέλιξης.Βαθμός: 93/100
Τελευταίο της προγραμματισμένης δοκιμής –αλλά προτελευταίο της πραγματικής- ένα αριστουργηματικό μπορντωλέζικο χαρμάνι από το νησί Waiheke της Νέας Ζηλανδίας: STONYRIDGE VINEYARD LAROSE 2006. Χρώμα: βαθύ πορφυρό. Αρώματα που παραπέμπουν άμεσα σε ένα grand cru classè του Pauillac: μελάνι, γραφίτης, κέδρος και μικρά μαύρα φρούτα. Μέσου βάρους στόμα με εκπληκτική δομή και φινέτσα που χρειάζεται χρόνο στη φιάλη για να ξετυλίξει τον καλύτερό του εαυτό. Έντονες τανίνες, καλό φρούτο, υψηλή οξύτητα και μεγάλης διάρκειας επίγευση. Είναι η δεύτερη φορά που το δοκιμάζω με ίδιες εντυπώσεις.Βαθμός: 95/100
Εδώ θα είχε κανονικά τελειώσει η βραδιά αν ο πάντοτε ανήσυχος οινόφιλος Ν.Ν. δεν αποφάσιζε να κάνει το προσωπικό του κελάρι κατά ένα ακόμη Pinot Noir φτωχότερο (ναι, δικό του ήταν και το Hartford Family), προσφέροντάς μας ένα άκρως δυσεύρετο DOMAINE DROUHIN OREGON PINOT NOIR 1998. Σαφώς πιο εξελιγμένο αλλά και πιο κοντά στο Βουργουνδιανό μοντέλο από απόψεως στυλ σε σχέση με το Καλιφορνέζικο ξαδερφάκι του, με έντονα ζωικά και τριτογενή αρώματα, λιγότερο φρούτο και πιο αισθητή οξύτητα, δίχασε την ομήγυρη σχετικά με το ποιο από τα δύο ήταν «καλύτερο». Όπως φαίνεται και από τις βαθμολογίες (που είναι εντελώς προσωπικές και δεν αντικατοπτρίζουν τη συνολική εντύπωση-εκτίμηση της ομήγυρης), εμένα με κέρδισε ο γενναιόδωρος και ηδονικός χαρακτήρας του Καλιφορνέζικου Pinot Noir. Βαθμός: 89/100
Άντε και εις άλλα με υγεία, της οικονομικής κρίσης επιτρέπουσας.

Γιάννης Παπαδάκης