Σάββατο βράδυ, ψιλόβροχο μετά από μια σύντομη βόλτα στα στενά της πόλης άρχισε εκείνη η ακαθόριστη αίσθηση που σε οδηγεί σαν υπνωτισμένο στην αγκαλιά της γαστρονομίας.
Η βραδιά αναζητούσε μια πιο cozy επιλογή και η γνωστή τεμπελιά για πολλές μετακινήσεις μας οδήγησε στο γνώριμο Cellier Bistro της Πανεπιστημίου. Σάββατο βράδυ και χωρίς κράτηση πρώτης τάξεως ευκαιρία να απολαύσουμε, περιμένοντας να αδειάσει ένα τραπέζι ένα ‘σκληρό’ Chablis εγώ και ένα Μοscato d’ Asti η παρέα μου. Παρατηρώντας τον barman , τα τραπέζια, την διακόσμηση και τον πιανίστα που έπαιζε βρεθήκαμε κατευθείαν στο Παρίσι σε μια εποχή που έχει περάσει αλλά δεν παύει να γοητεύει. Τραγούδια της Εdith Piaf και του Χατζιδάκη εναλλάσσονταν με αυτά της αριστεράς (Θεοδωράκης –Λοίζος κτλ) δίνοντας μία σουρεαλιστικά μποέμικη αίσθηση στην σάλα. Ευγενέστατος ο μετρ μας τακτοποίησε γρήγορα και εμείς δεν τον απογοητεύσαμε. Σαμπάνια, όστρακα και μια σαλάτα για να μας δροσίσει για αρχή. Δύο ποτήρια Chianti και πάπια για κυρίως. Ένα γλυκό στα δυο και espresso για τελείωμα. Τόσο απλά όπως θα θυμάμαι αυτό το φαγητό σε ένα μήνα. Γιατί η ατμόσφαιρα ήταν ιδανική για μια απολαυστική συζήτηση αλλά από αυτήν δεν μας απέσπασε ούτε δευτερόλεπτο το φαγητό. Αν και πήραμε τα προτεινόμενα κρασιά που μας ενημέρωνε η κάρτα ότι πωλούνται σε τιμή λιανικής ο λογαριασμός σκαρφάλωσε χωρίς να κουραστεί στα 160€.
Η σύγκριση με οποιοδήποτε καλό bistro στο Παρίσι αναπόφευκτη αφού για τα ίδια πράγματα δύσκολα θα δίναμε πάνω από 90€.
Η αίσθηση που έχω για την βραδιά ; Εξαιρετική ; Άξιζε τα λεφτά του; ίσως. Σίγουρα όμως έγινε αντιληπτό , για ακόμα μια φορά , πως στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου